In ’n land van wye vlaktes en droë winde, het die mense lank gesukkel onder ’n regering wat net vir ’n paar gewerk het. Die gewone mense het harder en harder gewerk, maar het min gesien vir hul moeite. Intussen het die rykes en magtiges elke dag meer gekry.
Toe, op ’n dag, het ’n nuwe stem begin praat – nie uit ’n paleis of ’n groot kantoor nie, maar uit die strate en markplekke. Hierdie stem het aan die mense gesê: “Ek is net soos julle. Ek verstaan julle pyn. Ek is ’n onafhanklike kandidaat, en ek is hier om ’n verskil te maak.”
Die dier van ongelykheid – ’n groot, vet en selfvoldane dier – het probeer lag. “Niemand het al ooit vir my gekeer nie,” het hy gesê. “Ek groei van die verdeeldheid tussen mense. Ek floreer as net ’n paar ryk word en die res niks kry nie.”
Maar die onafhanklike kandidaat het nie teruggestaan nie. Hy het nie met geld of beloftes gekom nie – net met eerlikheid en ’n plan wat almal kon verstaan. Hy het gepraat oor skole wat werk, hospitale wat sorg, en werk wat vir almal betekenis het.
Die mense het begin luister. Eers stil-stil, toe harder. Hulle het begin hoop.
En toe het iets gebeur. Die dier van ongelykheid het begin krimp. Met elke nuwe stem wat sê “ek kies anders,” het hy kleiner geword. Stadig, maar seker, het mense begin saamwerk om ’n nuwe toekoms te bou.
Die onafhanklike kandidaat het dalk nie al die antwoorde gehad nie, maar hy het die regte vraag gevra: “Wat as ons saam werk?”
