In die droë vlaktes van Namibië, waar die Erongo-berge soos ou wagte oor die land waak, het die mense lankal begin vergeet van die spesiale water wat eens hul dorpe laat blom het.
Die water was nie net nat nie – dit was wysheid, geregtigheid en hoop. Dit het gevloei uit die harte van leiers wat vir die mense omgegee het, nie net vir hulself nie.
Maar toe het iets verander.
Die pype is begin buig na plekke waar net ’n paar mense toegang gehad het. Die water is verkoop aan die hoogste bieër. Die fonteine het stil geword in die dorpe waar kinders gespeel het en oumas stories vertel het.
Die mense het dorstig geword – nie net na water nie, maar na waarheid, na eerlikheid, na hoop.
En toe kom daar ’n jong vrou. Nie van adel nie, nie van geld nie – maar met ’n stem wat helder soos ’n fontein klank.
Sy het gepraat van ’n nuwe bron – nie een van korrupsie en vrees nie, maar een van eenheid. Sy het mense gevra om saam te werk, om terug te vat wat regverdig hulne is: die Water van Erongo.
Nie almal het haar geglo nie. Sommige het gelag. Ander was bang. Maar die kinders het geluister. Die werkers het begin droom. En van die berge tot by die duine het die ou lied van die water weer begin fluister.
“Waar daar geregtigheid is, daar vloei die water.”
